Takviye Kablosu (Hikaye)

 

- Sokak kapısı açılıyor. Bahse girerim bu gelen, o.

            - Nereden biliyorsun? Apartmanda, başka insanlar da yaşıyor.

           

Yarım açılan kapı, kimse dışarı çıkmadan geri kapanınca; “Kesin bir şey unuttu.” diye mırıldandı. Kendisiyle yaptığı hasbıhalin ortasına balıklama dalan yeni yetmeye burun kıvırarak baktıktan sonra, cevap verip vermeme konusunda tereddüde düştü önce. Nihayet;

            - Merdiven otomatiği üç kere yandı ve söndü. Eminim ki, akşamdan hazırladığı poşetleri daire kapısının önüne çıkardı önce. Sonra da aşağıya taşıdı. Yani bu gelen kesinlikle o.

            - Kim bilir? Belki de haklısındır.

            Önce bir “La havle…” çekti. Sonra;

            - Haklıyım tabi! Diye söylendi. Ne zaman haksız çıktım ki?

            Bir süre sessiz kalmasının ardından;

            - Hoş! Daha dün bir, bugün iki. Sen nereden bileceksin ki?

            - Sohbet etmekten hoşlanmıyorsun sanırım.

            Muhatabının, tonunda alaycılık sezdiği son cümlesini duymazdan geldi. Sohbet etmeyi seviyordu elbette. Lakin herkesle değil.

“Dördüncü katta oturan Doktor Erol Bey, senin gençliğine, güzelliğine tav olmasaydı; eski dostum ve ben, sabahlara kadar sohbet ediyor olacaktık hâlâ…” diyecekti. Demedi.

İşte yeniden açılıyordu sokak kapısı. Kapıdan dışarı çıkacak olan gerçekten o muydu? Poşetler, simasından önce göründüğüne göre, elbette oydu.

“Yeter ama Mustafa Hoca…”

 

Her zaman ki gibi elleri dolu… Yine kitap mı? Daha ince görünüyor. Bu sefer dergi olmalı. Bagaj, tıklım tıklım dolu olduğuna göre nereye koyacak? Benimki de soru… Arka koltukta biraz boşluk açacak ve oraya koyacak tabii ki…

Yüzlerce dergi ve kitap… İkramlık meyve, kuruyemiş, kurabiye çeşitleri… Ses sistemi… Tripod… Ve daha neler neler… 

Neyse sığdırabildi. Artık yola çıkabiliriz herhalde. Bu kadar yüklendiğimize göre, kesin fuara gidiyoruz…

Bu arada ben kim miyim?

Diksiyon ve Edebiyat Dergisi ile aynı adlı yayınevinin sahibi Mustafa Aydın’ın dört tekerlekli seyyar ofisi. Yoldaşı… Yol arkadaşı… Emektar arabası…

 

* * *

 

Haydi Bismillah…

Şu öndeki araç yarım metre daha ilerlese, kendimizi sokaktan caddeye atacağız ama…

            - Hey sarışın, biraz ilerlesek diyorum.

            - Hiç ümitlenme. Ben karşının taksisiyim.

            - Hasbünallah… Bu ne demek şimdi? Ayrı dünyaların insanıyız gibi bir şey mi? Ah şu gençler! Büyüklerine saygıları da kalmadı artık.

           

Neyse. Yola koyulabildik nihayet. Dur bakayım. Girdiğimiz yola bakılırsa Eyüp Sultan’a gidiyoruz gibi. Doğru ya! Geçen hafta, şu şiir gibi konuşan dostuyla ayak üzeri sohbet ederken Eyüp Sultan’da gerçekleştirilecek dergi fuarından bahsetmişlerdi. Biraz düşünürsem, ismini de hatırlayacağım. Tamam hatırladım. İbrahim Özgün.

O, ne özel bir ses tonu, ne kadar samimi bir konuşma tarzıydı. Maşallah. Radyom açık olsa, şiir programı başladı zannedecektim. Güzel de bir söz söylemişti. Hâlâ aklımda;

“Eyüp Sultan’da yaşamak var… Eyüp Sultan’ı yaşamak var…”

Belli ki, akşama değin Eyüp Sultan’da yaşayacağım bende. Duyularımı daha iyi açarsam, Eyüp Sultan’ı da yaşarım belki de…

 

Mustafa Hoca özel bir insan. Samimiyete önem verir. Vefakar. Titiz. İkram etmeyi sever.

Nereden mi biliyorum?

Dergi çıkarmaya karar vermesiyle, dergiyi çıkarması arasındaki süreyi bilseydiniz, ne kadar özel bir insan olduğunu daha iyi anlardınız.

Çevresindeki insanlara baktığınızda da samimiyetini... Sürekli, ilim ve edep meclislerine gidiyoruz beraber. Güzel insanlar tanıyor, güzel insanlarla tanışıyor.

Vefası için bana bakmanız yeterli. Yaşım icabı, son zamanlarda sıklıkla sorun çıkarmama rağmen Doktor Erol Bey gibi ikinci el araba pazarına sürmedi beni.

Titizliği ve ikram konusundaki hassasiyeti, her ne kadar yükümü artırsa da, o kadar kusur kadı kızında da olur artık.

 

İşte geldik. Haklıymışım. Eyüp Sultan’dayız. Karşıdan yürüyerek gelen kişiyi tanıyacak gibiyim. Hele biraz daha yaklaşsın… Vallahi tanıdım. Birkaç sefer bizimle yolculuk yapmıştı. Adı da… Faruk Yılmazer.

Biraz tuhaf biri… Çok konuşmuyor. Hoş! Konuştuğu zaman da, ne demek istediğini pek anlamıyorum zaten. Ne yapalım? Mustafa Hoca’nın arkadaşlarının hepsi dört dörtlük olacak değil ya.

Koca kainatı bir balona benzetmişti en son. Neymiş efendim? İlim adamları dahi, kâinatın sürekli genişlediğinden bahsederken onun bir balon olduğunu anlamamak basiretsizlikmiş. Bir gün patlayacak ve gerçeğe uyanacakmışız. Ben pek bir şey anlamamıştım ama Mustafa Hoca başını sallamış ve anlamış gibi “Yalan dünya…” demişti. Belki de benim anlayamadığım şifreli bir dil kullanıyorlardır aralarında.

 

Oh! Nihayet hafifledim. Hadi güle güle… Bereketli olur inşallah. Benim dönüş yüküm de hafiflemiş olur biraz.

Bir dakika yahu!

Hey! Mustafa Hocam. Farları açık unuttun. Hem niye yaktın ki zaten, gündüz vakti?

Gidiyor.

Geri döndüğünde, kabahati bende bulmaz inşallah.

 

* * *

 

Hava iyice karardı. Dönmek üzere olmalılar.

Yanılmamışım. İşte geliyorlar. Poşet sayısı azalmış. Bereketli bir gün olmuş anlaşılan. Bu arada, benim için günü Eyüp Sultan’ın manevi atmosferi içinde geçirmek güzeldi lakin bütün enerjim tükenmiş hissediyorum.

- Hay Allah! Aracın farlarını açık unutmuşum.

- Akü boşalmamıştır inşallah.

- Nasip Faruk Hocam… Takviye kablomuz var. Boşaldıysa, birinden rica eder takviye ederiz artık.

- Ah! Mustafa Hocam ah! Geçen hafta, birkaç kitap fazla sığdırabilmek için takviye kablosunun olduğu çantayı bagajımdan çıkarttın ya…

Geniş vakte yayılan bir aramanın ardından;

- Maalesef, takviye kablosunu bulamadım Faruk Hocam. Çıkartmış olmalıyım. Tek çare vurdurarak çalıştırmayı denemek. Kusuruma bakmayın.

- Estağfurullah Mustafa Hocam.  Ne kusuru? Sizin emektar, bizi ve yükümüzü çok taşıdı. Bir kere de biz onun yüküne ortak olalım.

 

İkinci hamlenin ardından enerjimi toplamayı başardım. Dönüş yolundayız. Ve buna, beldenin manevi enerjisinin katkısı olduğuna yüzde yüz eminim.

- Sizi de yorduk Faruk Hocam.

- Olur mu hocam? Bize, hem hoş bir anı oldu, hem de sizin emektarla ilgili bir hikaye yazmak vacip oldu.

 

Hikayesini yazmak mı, dedi? Öyle dedi, vallahi. Ne kadar kadirşinas bir insan… Zaten, “Tuhaf biri” derken, anlaşılması güç bir insan olduğunu kastetmiştim, haddi zatında… Yoksa Faruk Hoca da, Mustafa Hoca’nın diğer dostları kadar vefalı yani…

 

Faruk Yılmazer