Pazarlama sorumlusu, avını gözüne kestirmiş bir avcı edasıyla daha kapıda karşıladı genç çifti. Fark ettirmeden yanına yönlendirdiği bir modelin özelliklerini ve neden o araca sahip olmaları gerektiğini anlatmaya başladı. Kararsız olduklarını hissettiğinde, koltuklara oturmalarını ve konforu hissetmelerini rica etti.
“Anlattığı kadar var.” dedi genç adam, koltuğa yayıldığında. “İçi, dışından daha geniş sanki…” İncelemesi bitip araçtan çıktığında, kendilerinden sonra gelen bir kişinin daha aynı araçla ilgilendiğini görerek;
- Sıkı araba, dedi.
- Öyle görünüyor, diye cevapladı adam, bakışlarını kendisine laf atan gence doğru çevirirken...
Neden sonra bakışları sabitlendi. Suratının yarısını kapatan siyah gözlüklerin dahi gizleyemediği bir gerginlik oluştu yüzünde.
- Sen! Dedi, gözlüklerini çıkartırken. Gökte ararken yerde bulmak, dedikleri bu olsa gerek…
Afalladı genç adam. Öylesine laf atmıştı oysa…
- Nasıl çıktın?
Diğer adam elini beline atarak;
- Bunun bir önemi yok. Önemli olan, bir daha karşıma çıkarsan başına gelecekleri biliyor olman…
Belinden çıkardığı silahın namlusu göründüğünde, eline hamle yaparak müdahale etmeye çalıştı genç adam. Boğuşma esnasında bir el silah sesi duyuldu. Beyaz pantolonu kızıla dönüşürken yere devrildi. Patlayan silahtan çıkan mermi ayağına isabet etmiş olmalıydı.
Silahını, şaşkın bakışlarla olayı izleyen pazarlama sorumlusuna çevirerek müdahil olmaması gerektiğini ima ettikten sonra “Bu yeterli değil.” dedi. Bu defa silahın namlusunu genç kadına çevirdi...
* * *
Sırtına sağlam bir yük vurulmuşçasına ağırlaştı hızlı tramvay… Sultanahmet’e çeyrek kala… Hâlbuki Yusufpaşa’dan harekete geçtiklerinde, genç bir atlet gibi zinde ve enerji doluydu. Aynı yükü bedeninde hissedermiş gibi ağır adımlarla kapıya yanaşan Selim, inmesinin ardından hemen terk etmedi peronu. Gülhane’ye doğru yol alan vagonların, ilk gözlem anındaki enerjisine ve hızına yeniden kavuşmasını gülümseyerek temaşa etti. Ara duraklarda da aynı durum yaşanmıştı belli ki… Cep telefonuyla gereğinden fazla meşgul olduğu için kaçırmıştı sadece.
Edebi bir etkinliğe iştirak edebilmek için Kızlarağası Medresesi’ne doğru yöneldiğinde bir kere daha çaldı cep telefonu. Arayanı tahmin ediyor olsa da, ekranda beliren ismi okumadan edemedi.
“Burak Yıldırım”
Yüzü buruştu, işaret parmağını telefonun üzerinde kaydırarak görüşme talebini reddetti. Son görüşmelerinden birkaç dakika öncesi geldi gözlerinin önüne… Davetsiz… Metazori…
Yaklaşık iki ayını işi dolayısıyla şehir dışında, sonraki iki haftayı da Korana illetine yakalandığı için evinde, karantina altında geçirmiş… Önemli bir belirti göstermeyen hastalık negatife dönüştüğünde yakın dostu Burak’ın kapısının önünde almıştı soluğu, geçtiğimiz hafta… Özlem gidermek ve son gelişmeleri ilk elden dinleyebilmek adına…
Dış kapı zillerine basmış, birkaç saniye sonra gelenin kim olduğunu görmek için ikinci kat penceresinde beliren Burak’ın annesine hatır sormuştu;
- Nasılsın Fadime Teyze?
Yaşlı kadının ilginç bir şekilde suratı asılmış, sorusuna cevap vermeden pencereden geriye çekilmişti. Gözden kaybolurken ağzından dökülen ve üzerinde şok etkisi oluşturan o kısa cümle tekrar tekrar çınlamıştı Selim’in kulaklarında;
- Karin cini gibi yapıştı kızanıma…
Selim ve Burak… Zaten deli akan kanlara, damardan muziplik zerk eden bir gecede tanışan ve bir daha ayrılmayan iki sıkı dost…
Karanlık bir mekân… Yarısına kadar su doldurulmuş orta boy tencere… Bir mum… Bez keseye doldurulmuş bir tutam tuz ve sözde tılsımlı kelimeler… Merakın, korkuya galebe çaldığı sahte ruh çağırma seansı.
Şakayı hazırlayan Selim’di. Burak’sa, şakanın kurbanı olan arkadaş gurubundaki gençlerden birinin akrabası.
Işıklar söndürülmüş… Mum yakılmış… Seansa katılanlar tarafından mumun üzerinde sürekli döndürülen tencerenin içine, sözde tılsımlı kelimeler eşliğinde bir miktar tuz serpmişti Selim. Minare gölgesinde kurutulmuş, davul tozu niyetine…
Tencere, gençlerin parmakları üzerinde dönmeye devam ederken vefat eden bir yakınının ruhunu çağırmıştı Selim. Gelen, giden olmamıştı elbette. Sonra ortamda bulunanların ismini verdiği birkaç kişinin daha ruhunu…
“Geldim.” diyen olmamıştı yine… Tahtaya üç kere vuran…
Nihayetinde “Sanırım başarısız olduk arkadaşlar.” demişti Selim. “Çağırdığımız hiç bir ruh gelmedi. Yinede tedbirli olmak lazım… Malum, tehlikeli işler bunlar. Biz fark etmeden gelen olmuştur belki. Her ihtimale karşı seansı, duamızı ettikten sonra sonlandıralım.”
Dualar edilip, eller yüzlere sürüldükten sonra ışıklar yakılmış… Mekânın aydınlanmasıyla birlikte kahkaha tufanı kopmuştu. Mumun, tencereye bıraktığı is, gençlerin yüzlerindeydi artık.
Şakanın kurbanı olanların hiçbir zaman unutmadığı o gecede başlayan arkadaşlıkları zamanla dostluğa dönüşmüş… Sonraki yıllarda, yalnızca vatani görevlerini yerine getirirken uzak düşmüşlerdi birbirlerinden.
Yazmaya istidatı vardı Selim’in. Burak’ın da, rol yapmaya. İki yeteneğin bir araya gelmesi, sonraları daha nice efsane şakanın doğmasına vesile olmuştu. İki sene evvel, sırf eğlenmek için cep telefonu kamerasıyla çektikleri kısa film sosyal medyada olağanüstü bir hızda yayılmış… Bir ajans tarafından Burak’a, oyunculuk yapması için teklifte bulunulmuştu. Fiziği düzgün, yakışıklı ve yetenekliydi neticede...
Üç reklam filmi… İki dizide, ufak çaplı… Bir filmde, ikinci adam olarak aldığı rolün ardından nihayet bir başrol için görüşmelere başlamıştı Burak. Selim’in, iş için şehir dışına çıkmak zorunda kaldığı demlerde.
Dönüşünde öğrenmek istediği son gelişmeler, o görüşmelerin nasıl sonuçlandığıydı ağırlıkla. Fadime Teyze’nin şok edici sözlerinin ardından aşağıya inen Burak’tan, rolü kaptığı haberini alarak önce sevinmiş… Yaşlı kadının asabiyetinin sebebini öğrendiğinde de sinirleri tavan yapmıştı.
Aynı ajansa bağlı olarak çalışan bir mankene tutulmuştu Burak. Görüşmeler sürerken tanışmış, daha doğrusu tanıştırılmış… Kalbini kaptırmıştı.
Kızın kim olduğunu, daha önceki birlikteliklerini öğrendiğinde; meselenin, ajansın reklam yatırımı olmaktan fazlası olmadığını hemen anlamıştı Selim. Ne var ki, durumun böyle olduğuna ikna edememişti en yakın dostunu. Ona göre; seviyorlardı birbirlerini, evleneceklerdi.
Yaşlı kadın, kendisine gösterdiği tepkide haklıydı bu durumda. Neticede onun kalemi vesile olmuştu, Burak’ın bu yollara girişine… Batağa saplanmak üzere oluşuna…
Öfkelenmiş… Bu sevdadan vazgeçmediği sürece görüşmek istemediğini belirterek yanından ayrılmıştı. Lakin görünen oydu ki; ne Burak aşkından, ne de ajans izin vermedikçe manken kız ondan vazgeçecekti.
Etkinlik mekanının kapısına geldiğinde, düşüncelerinden sıyrılmaya çalışarak kendini içeri attı Selim. Üyeler, başlamak üzere olan programı izlemek için, kendilerine hazırlanan koltuklara yerleşiyorlardı. Çevreyi gözleriyle kolaçan ederek tanıdık bir sima aradı. Tanıdığı ama tanışamadığı şair Günbeyli’yi gördüğünde heyecanla onun olduğu tarafa yöneldi. Arka sırasındaki koltuğa yerleşirken; onun, ismini hatırlayamadığı hikâye yazarının kulağına fısıldadığı sözlere kulak misafiri oldu.
“Bu Korana denilen illetin ayaklarına sıkmak lazım…”
Salgının; insanları sevdiklerinden ayrı düşürmesinden… Dost meclislerini dağıtmasından… Muhabbeti engellemesinden şikâyetçiydi belli ki… Nihayetinde bir gönül insanıydı. Ortamdaki hemen herkesin aklından geçeni, o kocaman yüreğinde yumuşatarak dile getirmişti. Yoksa ellerinden gelse değil bacaklarına sıkmak, füze atmaya hazırdı hazirun… Sonuna kadarda haklılardı.
Şehir dışına, Korana’dan vefat eden bir iş arkadaşının çalışmalarını tamamlayabilmek için çıkmıştı Selim. Peşine, kendiside hastalanmış, iki hafta karantinada kalmıştı. Sonrada…
Daldığı derinlikten, Günbeyli’nin kurduğu cümle aklının dehlizlerinde tekrar yankılanınca yüzeye çıktı.
“Bu Korana denilen illetin ayaklarına sıkmak lazım…”
Gözleri parladı. “Korana’nın değil ama…” diye mırıldandı. “Kimin ayaklarına sıkacağımı biliyorum. Teşekkürler koca yürekli şair.”
Çınlamayı işittiğinde, cep telefonuna düşen mesaja göz attı. Aramalarına cevap vermediği için, mesaj atmıştı Burak. Hemen cevap yazdı.
“Bir şartla görüşmeyi kabul ederim. Öğrenmek istiyorsan saat dörtte, eski mekânda buluşalım.”
* * *
Lüks araç, uluslararası üne sahip otomobil markasına ait araba pazarlayan bayiinin önünde durdu. Arka koltukta oturan genç adam şoförün omzuna dokunarak;
- Teşekkür ederiz Hamit, dedi. İnşallah bundan sonra sana yük olmayacağız.
- Estağfurullah Efendim, dedi şoför. Görevim…
Aynadan kendini kesen şoföre tebessüm ederek mukabele ettikten sonra yan tarafında oturan genç kadına döndü;
- Kendi arabamızı seçmeye hazır mısın canım?
- Senin mutlu olmanı sağlayacak her şeye dünden hazırım hayatım.
Pazarlama sorumlusu, avını gözüne kestirmiş bir avcı edasıyla daha kapıda karşıladı genç çifti. Fark ettirmeden yanına yönlendirdiği bir modelin özelliklerini ve neden o araca sahip olmaları gerektiğini anlatmaya başladı. Kararsız olduklarını hissettiğinde, koltuklara oturmalarını ve konforu hissetmelerini rica etti.
“Anlattığı kadar var.” dedi genç adam, koltuğa yayıldığında. “İçi, dışından daha geniş sanki…” İncelemesi bitip araçtan çıktığında, kendilerinden sonra gelen bir kişinin daha aynı araçla ilgilendiğini görerek;
- Sıkı araba, dedi.
- Öyle görünüyor, diye cevapladı adam, bakışlarını kendisine laf atan gence doğru çevirirken...
Neden sonra bakışları sabitlendi. Suratının yarısını kapatan siyah gözlüklerin dahi gizleyemediği bir gerginlik oluştu yüzünde.
- Sen! Dedi, gözlüklerini çıkartırken. Gökte ararken yerde bulmak, dedikleri bu olsa gerek…
Muhatabını nihayet tanıyan genç adam şaşkındı;
- Nasıl çıktın?
Diğer adam elini beline atarak;
- Bunun bir önemi yok. Önemli olan, bir daha karşıma çıkarsan başına gelecekleri biliyor olman…
Belinden çıkardığı silahın namlusu göründüğünde, eline hamle yaparak müdahale etmeye çalıştı genç adam. Boğuşma esnasında bir el silah sesi duyuldu. Beyaz pantolonu kızıla dönüşürken yere devrildi. Patlayan silahtan çıkan mermi ayağına isabet etmiş olmalıydı. Yere düşen genç adamın beyaz pantolonu kızıla dönmeye başladı.
Silahını, şaşkın bakışlarla olayı izleyen pazarlama sorumlusuna çevirerek müdahil olmaması gerektiğini ima ettikten sonra “Bu yeterli değil.” dedi adam. Bu defa silahın namlusunu genç kadına çevirdi ve “Tıpkı senin yaptığın gibi sevdiğin birine zarar vermeliyim belki de Burak Efendi…”
“Sevgiline…”
Yerde acı içinde kıvranan Burak;
- Saçının teline bile dokunursan seni…
Genç kadın araya girince cümlesini tamamlayamadı.
- Ben onun sevgilisi değilim, dedi biraz ürkek…
- Ne?
- Bak bu ilginç, dedi silahlı şahıs. Magazin programlarında öyle söylemiyorlar ama…
- Amaçta bu ya zaten, dedi genç kadın. O programlarda boy gösterip, prim yapabilmek için kurgulanmış bir reklam aşkı bizimkisi sadece.
Sesi ilk konuştuğu andaki gibi titremiyordu artık. İtirafın verdiği cesaretle korkusunu yenmiş olmalıydı. Devam etti;
- Piyasaya yeni giren… Unutulmaya başlayan… Yeni filmi yahut kaseti çıkan çoğu sanatçının yaptığı ve neredeyse herkesin bildiği gibi… Madem herkes biliyor, nasıl hala prim yapabiliyor diyecek olursanız, işte onu kimse bilmiyor? Ekranlara yansıyan o büyük aşkların, kavgaların, ayrılıkların gerçek olduğuna inanacak kadar saf değilsiniz herhalde?
- Tüm bunları korktuğun için söylüyorsun, biliyorum. Ama korkma. Sana hiçbir şey yapamaz.
- Saçmalama Burak. Hakikaten sana âşık olduğumu mu zannettin?
- Değil miydin?
- Tabi ki değildim. Bana verilen rolü oynadım sadece. Ve zaten sıkılmıştım artık.
Burak’la konuşması biten genç kadın, bu kez silahlı şahsa dönerek;
- Bakın beyefendi. Aranızdaki problemin ne olduğunu bilmiyorum. Ve beni de hiç ilgilendirmiyor. Şimdi müsaade ederseniz buradan çıkıp gitmek istiyorum.
Silahlı şahsın, başını hafif eğerek onay verdiğini belli etmesiyle kapıya yöneldi genç kadın. Tam çıkmak üzereyken durdu ve şaşkınlıkla kendisini izleyen üçlüye yüzünü dönerek;
- Aslında bu vurulma olayı güzel reklam olurdu ama… Neyse… Canımı sokakta bulmadım.
Genç kadının bayiden ayrılmasının ardından, yüzündeki hayal kırıklığı ifadesi bariz bir şekilde belli olan Burak’a elini uzattı silahlı adam.
- Senin kadar yetenekli değilim ama iyi oynadım değil mi?
Saat dörtte, eski buluşma mekânları olan çay bahçesinde buluştuklarında, “Madem sevgisinden bu kadar eminsin, ufak bir sınavdan geçirelim.” demişti Selim, eski dostuna. “Eğer başarılı olursa, birlikteliğiniz için elimden ne geliyorsa yapacağıma söz veriyorum.”
Sevdasından emin olan Burak, tereddütsüz kabul etmişti bu teklifi.
Tanıdık bir bayii… Sahte kanama düzeneği… Ana hatlarını Selim’in yazdığı ve kalanı doğaçlama oynanan bir oyun, ışık hızında çıkarmıştı gerçeği ortaya.
Üzgün ama bir o kadar da memnundu Burak. Kandırılmaktan ve farkında olmadan da olsa insanları kandırıyor olmaktan kurtulduğu için. Kendisine danışmadan üzerine kurgu yazan ajansla bağını kesmiş, başka bir ajansla dirsek temasına geçmişti.
Sözde sevgilisi, çoktan yeni bir aşka yelken açmıştı.
Annesi, hüzün ve pişmanlıktan başka getirisi olmayacak yalan bir aşktan oğlu kurtulduğu için memnundu.
Selim, eski dostunu kaybetmemiş olmaktan memnundu. Ama en çok, Fadime Teyze’nin nazarında cinlikten, Karin Melekliğine terfi etmiş olmaktan memnundu. Korana denilen illetin, ayaklarına sıkmış kadar da olmuştu.
Günbeyli, kurmuş olduğu cümlenin kaç insanın hayatına etki ettiğinden, duyulan memnuniyetlerden habersiz, hayatına devam ediyordu.
Faruk Yılmazer
